Afstudeerproject Academie van Bouwkunst Amsterdam (2022)

Afstudeercommissie: Felix Madrazo (mentor), Willemijn Lofvers, Juan Pablo Corvalan Hochberger  

​

​

Dit project is geen ontwerp, dit project is een verandering in manier van denken. 

De Baaibuurt-west in Amsterdam wacht op zijn sloop, het gebied waarin gewerkt en gewoond wordt zal plaats moeten maken voor 900 nieuwe woningen. Dit project is begonnen met een fascinatie voor lege en ongebruikte ruimte. Tijdens dit proces is het gelukt om te voorspellen op welke plekken leegt zou gaan ontstaan, aan de hand van meerdere parameters. Op een van deze gebieden ben ik verliefd geworden. Ik kan simpelweg niet geloven dat alles daar gesloopt moet worden, en iedereen uit huis gezet zal worden.  

​

Dit project is om het redden van een ongewoon en onbekend stukje stad gaan draaien. We verwoesten gehele gebieden zonder de waarde in te zien van deze unieke plekken in de stad. We offeren diverse, biodiverse, productieve en creatieve, maar kwetsbare gemeenschappen op alleen maar om zogenaamde gemixte en gezonde wijken terug te bouwen, in de hoop dat het ooit weer een goedwerkend onderdeel van de stad zal gaan worden. Hoe bescherm en waarderen we dat wat op eerste opzicht geen waarde genereert volgens onze onze ontwerp-idealen? Bouwen we in naam der mensen, of voor mensen? Wat is het ‘grotere goed’, en wie bepaalt wie dat is? Is het grotere goed meer woningen bouwen, of is het ecologie, culturele waarde, sociale waarden, creativiteit en productiviteit?

​

Binnen de stedenbouw lijken het vak en de educatie-instellingen mee te gaan in het patroon van snel, grootschalig en efficient ontwerpen. Ik ben onderdeel van dat systeem. Maar ik weiger te geloven dat het ontwerpen van autovrije wijken met groene daken in hoge dichtheden de problemen waar wij mee te maken hebben oplossen. Met dit afstudeerproject heb ik de kans om deze grootschalige, machinale manier van ontwikkelen en ontwerpen te bevragen.   

​

De ultieme oplossing is niet aan mij, dat is onmogelijk. Elk ontwerp van wat de perfecte wijk is, mist zijn punt per definitie, het is te eenzijdig. Dit is een zoektocht en mijn bijdrage is om te stoppen en de andere kant op te wijzen, pleitend voor een langzamere aanpak. Ik vind dat ontwerpers het gebied waar ze in werken moeten kennen, en alle redenen om dat gebied aan te tasten oneindig moeten bevragen. 

​

Doen we nog steeds het goede, of moeten we misschien meer doen dan enkel ontwerpen?